Dit komt omdat de periode de paradigmaverschuiving markeerde die de moderniteit van het menselijk ras opnieuw definieerde. Leonardo da Vinci, een van de beste kunstenaars en uitvinders die ooit het aardoppervlak hebben doorkruist, had een opmerkelijke artistieke flair voor het uitdrukken van elk aspect van de verandering die tijdens deze overgangsperiode plaatsvond of op handen was.
Zijn nauwgezette observatievaardigheden, onverklaarbare verbeeldingskracht en voortreffelijke tekenvaardigheid culmineerden in onschatbare stukken antiek. Leonardo da Vinci was geïntrigeerd door het toen nog obscure fenomeen vliegen en waagde het om de mechanismen en dynamiek van het vliegen bij vogels te bestuderen.
Vervolgens tekende hij verschillende plannen voor verschillende vliegmachines, waaronder lichte deltavliegers, parachutes en helikopters. Een van de meest spectaculaire werken van Leonardo da Vinci is de 'Vliegende machine' waarvan hij het ontwerp in 1488 tekende. Deze tekening is geïnspireerd op de vluchtmechanismen van dieren met vleugels. De Flight Machine van 1488 is een tekening van een machine die de vlucht van vliegers, vleermuizen en verschillende soorten vogels omvat en beoogt te repliceren.
De vliegmachine van Leonardo da Vinci leek veel inspiratie te putten uit de lichaamsbouw van de vleermuis, aangezien beide vleugels aanzienlijk naar de uiteinden wijzen; een duidelijke replicatie van de vleugels van de vleermuis. Het apparaat in de tekening heeft vleugels met een lengte van bijna 33 voet, waardoor het ideaal is voor de luchtvaart.
Het frame van de machine moest worden gemaakt van puur sterk grenenhout dat volledig is omhuld met ruwe zijde om het een membraan te geven dat niet alleen sterk genoeg is om de windstromen te weerstaan, maar ook licht genoeg om de machine te laten opstijgen. Leonardo da Vinci had een nogal onwaarschijnlijke positie voor ogen waarin de piloot zich zou moeten bevinden om de machine te laten opstijgen.
Van de piloot werd verwacht dat hij op een bord zou liggen met zijn gezicht naar beneden in het midden van de machine. Deze positie is strategisch in die zin dat het de piloot in staat zou stellen de vleugels aan te drijven door een kruk te trappen die is bevestigd aan een stang-en-katrolsysteem. Behalve de pedaalkruk had de Flying Machine ook een handslinger die bedoeld was om de energie-output en -transmissie van de machine te verhogen.
De op de vleermuis geïnspireerde vleugels klapperden dan spontaan terwijl de piloot aan de krukken draaide, waardoor de machine in de lucht ging. Volgens de ontwerpen van Leonardo da Vinci zouden de vleugels van de machine zo zijn gemaakt dat ze zouden draaien als ze klapperen. De Flying Machine had ook een kopstuk dat handig is voor het sturen.
Ondanks dat Leonardo da Vinci's tekening uit 1488 een toonbeeld van creatieve verbeeldingskracht is, is het rationeel en verstandig om erop te wijzen dat de piloot met betrekking tot het ontwerp en de mechanismen van de vliegmachine niet alleen de benodigde hoeveelheid energie kon genereren om de machine te maken. in de lucht.
Leonardo da Vinci's tekening van de Vliegende Machine uit 1488 is een werkelijk betoverend kunstwerk dat over de hele wereld enorm wordt gewaardeerd. De tekening bevindt zich in het publieke domein in Venetië, Italië, het land van herkomst en in vele andere gebieden, waaronder het Seattle Museum of Flight.
