Hoewel de symboliek van het knielen in aanwezigheid van het Christuskind typerend is voor veel van deze afbeeldingen, is er een echt gevoel van tederheid in dit tafereel, uitgedrukt in de uitdrukkingen op de gezichten van Maria en Jozef, evenals de zachte gratie in de houding van elk en de zachtheid in de plooien en lijnen van hun kleding.
Dit is een zeer intieme scène; hoewel de figuren buiten zijn, is er niemand anders in de buurt. Het is alsof we dit privémoment tussen hen drieën hebben mogen meemaken, bijna alsof we inbreuk maken op hun privacy. Maria leunt naar haar zoon, haar handen gevouwen in gebed, terwijl Joseph met een vaderlijke blik op het kind neerkijkt alsof hij overweegt wat dit kind zou kunnen worden.
Het is interessant dat het kind wordt afgebeeld terwijl hij naar Maria reikt. Het zou natuurlijk voor de baby zijn om de moeder de hand te reiken, maar er is ook een argument dat de Zoon van God de hand uitsteekt naar Maria, zijn echte moeder, in tegenstelling tot Jozef, zijn lichamelijke vaderfiguur.
De compositie van het schilderij toont de klassieke driehoekige opstelling van de protagonisten die een aantal doelen dient. In schilderijen van Christus als volwassene zal de figuur van Christus meestal bovenaan de driehoek staan, terwijl de andere figuren kijken of omhoog reiken, aangezien de fysieke verheffing ook de spirituele verheffing van Christus boven anderen vertegenwoordigt.
In Madonna met Kind met Sint-Jozef staat Christus echter onderaan de formatie. Dit is logisch omdat het kind duidelijk klein is en tenzij de andere figuren hem omhoog zouden houden, zou het een ongebruikelijke compositie zijn als het kind boven de anderen zou staan. Toch is dit een buitengewoon slim schilderij, omdat de posities van de twee volwassen figuren je aandacht trekken naar het kind dat op de grond ligt, waardoor Christus nog steeds het middelpunt van het stuk is. De hoofden van Maria en Jozef leunen naar elkaar toe en we volgen hun blik naar beneden zodat we allemaal naar het kind kijken.
De driehoekige opstelling wordt vaak gebruikt om de aandacht naar een specifiek element in de afbeelding te trekken en soms zelfs om het oog in een bepaald patroon te leiden. De achtergrond in de scène is niet opdringerig, dus we hebben de inhoud van de voorgrond helemaal voor onszelf. Het oog wordt omhoog getrokken naar de lichamen van de leunende figuren en naar de grond ertussen.
Niet alleen de compositie zorgt voor dit effect, maar ook Da Vinci's kleurgebruik. Merk op hoe de intense zwarte schaduw van Maria's mouw bijna werkt als een pijl die onze focus naar beneden wijst, net als de hoek van de St Joseph's staf en de donkere schaduwen van zijn gewaden.
Spotlighting is een andere veel voorkomende techniek, die in dit schilderij perfect werkt, de baby verlicht en de hoofdverlichting door het midden van de scène naar beneden draagt. Door dit licht en deze kleur in het midden en de afstand te balanceren, heeft Da Vinci dit tedere schilderij een natuurlijker gevoel gegeven.
