Leonardo's horse

Ondanks de beste inspanningen van de hertog en de ongelooflijke vakman, zou het Sforza-paardenmonument pas werkelijkheid worden op het moment dat een ontslagnemende piloot uit Pennsylvania het als zijn eigen centrale doel opvatte.

Niet alleen maakte zijn enorme omvang het echter tot een kolossale test voor da Vinci, maar de kunstenaar was ook bezig met het maken van Het Laatste Avondmaal en probeerde in die tijd verschillende ondernemingen voor zijn aanhangers.

Ludovico 'Il Moro' Sforza was een vergezochte weldoener van uitingen van de menselijke ervaring. Hij was het vierde kind van de fortuinsoldaat Francesco Sforza die in 1450 Milaan in de nasleep van hongersnood en menigten had veroverd, en die werd afgeschilderd als een algemene afvallige in Machiavelli's The Ruler.

Nadat Ludovico en zijn grote jeugdige echtgenote in 1481 de eervolle positie hadden ingenomen, beheerste Beatrice d'Este zich in een tijd van abnormale fantasierijke en sociale ontwikkeling in Milaan, tegen een naderend risico van belachelijke wreedheid.

In 1482 trok Leonardo Da Vinci, inmiddels een deskundige specialist en kunstenaar, naar Ludovico op zoek naar steun. Het fortuin van de familie Sforza ging op kosten van de algemene bevolking van Milaan door met het betalen van een groot aantal van Da Vinci's meest gevierde werken.

Passend vanaf het vroegste startpunt begon hij het ruiterstandbeeld weg te hakken. In 1493 introduceerde hij een 24-uurs model op de bruiloft van Ludovico's kleine meisje, waaruit een bronzen hengst kon worden gemaakt.

Het vuilmodel bleef bestaan tot het moment waarop de regionale wetgevingskwesties griezelig werden. Op zoek naar een partner tegen Venetië, liet Ludovico Franse indringers echter passeren op weg naar Napels.

Op het moment dat de Franse troepen zich tegen hem keerden, was hij genoodzaakt de 80 ton brons die voor de hengst was gereserveerd te gebruiken om wapens te maken voor de Clash of Fornovo, de eerste van vele gevechten in de Italiaanse oorlogen die Noord-Amerika omvatten. Italië.

Op dat moment in 1499 gebruikten aanvallende Franse boogschutters de grote hengst voor doelwitwerk, waardoor het delicate model tot overblijfselen werd teruggebracht en de finish van de esthetische ontploffingstijden werd aangegeven.

Een 24 meter hoog aardemodel van het rosbeeld genaamd Gran Cavallo, dat in 1493 was onthuld. In de afgelopen tien jaar was da Vinci bezig geweest met het verzamelen van 58.000 pond tin en koper voor het mogelijke werpen van het beeld, maar een Franse aanval zorgde ervoor dat hij anticipeerde.

Nadat het tin en het koper in geweren waren veranderd en het uiteindelijke model in 1499 door Franse troepen werd vernietigd, vluchtte Da Vinci uit Milaan, zogenaamd met een gebroken hart in de wetenschap dat zijn uitstekende paard nooit gemaakt kon worden.

In de wanorde van die jaren gingen Da Vinci's mallen en tekeningen van het eerste paard verloren, en de onderneming verlaten. Op dat moment werden na vijf eeuwen Leonardo Da Vinci's verloren blocnotes gevonden in de Biblioteca Nationale in Madrid in 1965, inclusief zijn portretten voor de hengst.

In Allentown, Pennsylvania, de ontslagnemende piloot en verzamelaar of Renaissance kunstenaarschap Charles Mark las in 1977 in National Geographic over het kladblok en het verhaal van het nooit samengestelde paard, en besloot het verhaal af te maken.

Zijn droom was om 's werelds grootste bronzen rosbeeld te maken, dat hij Il Cavallo noemde, en het aan de stad Milaan aan te bieden. Hij zocht naar geschenken en advies van verschillende onderzoekers over de vraag of het standbeeld op ware grootte haalbaar was.

In 1982 richtte hij de non-profit Leonardo da Vinci's Stallion Inc. op om de voltooiing van de onderneming te garanderen.

Hij versnelde de steenhouwer Nina om het plan van Da Vinci's unieke illustraties te begrijpen. Het is niet precies hetzelfde als het ros van Da Vinci zou zijn geweest. Nina Akamu vertelde hen dat de figuur die ze maakte voor de Leonardo da Vinci's Stallion Inc. een eerbetoon is aan de inventieve virtuoos van Leonardo.

Het is niet te verwachten dat het een amusement van zijn model zal zijn. Desalniettemin is het volledig beïnvloed door bepaalde meesterwerken en composities uit die periode, en met name Leonardo's kladblok en vergezeld van illustraties met een buitengewone nadruk op zijn opname in het Sforza-monument.

Charles Gouge stierf in 1994 voordat hij zijn taak volbracht kon zien. De laatste bronzen hengst werd in 1999 in Milaan geïntroduceerd, 500 jaar nadat het eerste model werd verwoest. Het staat 25 voet lang op een op een wit Carrara-marmeren platform en meet 15 ton.

Het eerste 24-voet standbeeld werd ontdekt in Milaan, Italië, op 10 september 1999 - precies 500 jaar nadat Da Vinci's eerste vuilmodel werd vernietigd door Franse troepen aan te vallen.

Het tweede ros werd op 7 oktober 1999 in Meijer Gardens aan het publiek tentoongesteld. Het belangrijkste onderscheid tussen de twee figuren is dat de Italiaanse bewerking op een marmeren sokkel staat.

Een moment waarop de hengst wordt gegooid is in de stallen van Frederik Meijer Greenery en Model Stop in Michigan, en twee kleinere varianten werden geïntroduceerd in Allentown, Pennsylvania om de visie van Charles Mark te stempelen, en op de Piazza Della Libertà in Vinci, Italië, waar Leonardo werd verwekt.